روز چهارشنبه مورخ 1402/5/11 جشن تولد ده سالگی مسافر احمد در میان جمع گرم و پرشور مسافران و همسفران برگزار گردید.

احمدعزیز، بسیار خوشحالیم که در حرکتی سالم به سوی ارزشها که در تعالیم زنجیره ای سروج مستتر می باشد در مسیر رهایی خاکسترنشینان از باتلاق اعتیاد گام برمی دارید

و در کنار همسفرانت از تلاش و کوشش دست برنداشته و بدانید اجرتان به آرامش رسیدن در بیکران هستی است. «تولدت مبارک»

جناب آقای مفتون راهنمای مسافر احمد:

خدا را شاکرم که هستیم و جشن تولد یکی از عزیزان که می تواند، رفتار، کردار، و عملکردش برای همه عزیزان خدمتگزار و مخصوصاً دوستان سفر اولی تأثیر گذار باشد را جشن می گیریم.و این روز را به کل اعضای جلسه و به راهنمای ایشان مسافر محسن، و خانواده محترم ایشان و همسفر امیرخانی تبریک عرض میکنم.

زمانی که احمد وارد جلسات شد از طرف دکتر امانبخش معرفی شده بودند، با یک وضعیت خراب و ناامید و پراز ادعا و منیت وارد جلسات شد چون موادی که مصرف میکرد نسبت به ما بیشتر بود و بالاتر از تریاک و شیره بود فکر میکرد خیلی کلاسش بالاست و اصلاً حرفهای اینجا را قبول نداشت. اما مدد الهی شامل حالش شد و انگشت اشاره خداوند به او بود که در جلسات ماند و نتیجه گرفت. و آرزویش این بود که پنج سال مواد نکشد. و الان ده سال است که هیچ موادی نکشیده وبه بی نیازی از مواد رسیده و هیچ اتفاقی نیفتاده است.بهترین درسی که من از ایشان گرفتم و می تواند درسی برای دیگر خدمتگزاران هم باشد، اینکه در یک برهه ای حس آلوده، نسبت به فرد، جلسه و تفکر به سراغ ایشان آمد، که شاید برای همه پیش بیاید، وقتی پیش من آمدند و صحبت کردند به ایشان گفتم بهترین کاری که الان می توانی بکنی این است که خدمت نکنی و به جلسات نیایی؛ چون هنوز یک سری صفات منفی قبل را از دست ندادی و بهتر این است که مدتی به جلسات نیایی تا ریشه حس های خودت را پیدا کنی و ایشان فرمان را پذیرفتند و بعد از یک سال و نیم وقتی برگشتند گفتند اکثر حس های آلوده شان برطرف شده و الان احساس میکنند نیاز به آموزش دارند تا بقیه را هم حل کنند. والبته ناگفته نماند در مدتی که از جلسات دور بودند ارتباطشان با جلسه قطع نشده بود و به صلاح دید فقط حضور نداشتند.

مسافر احمد؛ مسافر سفر دوم:

سیزده سال تخریب مواد مخدر؛ از نوع تریاک، شیره، الکل، حشیش، تزریق آمپولهای تمجیزک و سه سال آخر شیشه را داشتم، طول سفر اولم با مدد الهی و راهنمایی راهنمای خوبم مسافر محسن، دوازده ماه و بیست ویک روز طول کشید. روش درمان؛ تنظیم دارو بر اساس علائم بالینی، دارو شربت شفا بخش اپیوم، هم اکنون که در خدمت شما هستم، ده سال و شانزده روز است که درمان شدم و در حال پیمودن سفر دوم می باشم.

خدا را شاکر و سپاسگزارم که واقعاً ده سالگی خودم را هم دیدم، همیشه مدیون این تفکر و جناب آقای مفتون بودم، هستم، و خواهم بود که شاید به زبان گفتن آن هم ساده نیست. این ده سال را می توانم به دو دوره پنج ساله تقسیم کنم، پنج سال اول بسیار خوب برایم طی شد و به اهدافی که داشتم کم کم رسیدم، اما پنج سال دوم به خاطر ذهنیت هایی که برایم بوجود آمد برایم سخت تر شد، چون مسئولیت هایی را برایم بوجود آورد. هر چقدر که لطف جلسات به ما بیشتر میشود بار مسئولیت ما هم بیشتر می شود که من به شخصه این را درک کردم. در پنج سال دوم اگرچه فکرمیکردم خیلی خوب پیش می روم اما مشغولیت های ذهنی برایم پیش آمد و حس های من را آلوده کرد، آن موقع بود که به خودم نهیب زدم که کجای کاری و الان وظیفه تو در قبال جلسه ای که انقدر به تو لطف کرده و کمک کرده تا توانسته تو را به این مقطع برساند چیست؟ و طبق صحبتی که جناب آقای مفتون فرمودند نتیجه این شد که مدتی به جلسات نیامدم، شاید برایم خوب بود که در جلسات بمانم و خدمت کنم و با آموزشها به نتیجه خوبی می رسیدم. اما چیزی که وظیفه تشکیلاتی من بود صلاح بر این شد که نیایم تا آسیب کمتری به جلسات بزنم.چون قطعاً حس های آلوده می توانست انتشار پیدا کند. اما این نکته را هم بگویم با اینکه مدتی از جلسات دور بودم اما لطف استاد راهنمای عزیز همیشه شامل حال من بود، و در خیلی از مسائل که به ایشان مراجعه میکردم خیلی صبورانه و مثل یک پدر به من محبت داشتند و راهنمایی میکردند. و از همین جا دست ایشان و پای ایشان را می بوسم و آرزوی موفقیت برای ایشان دارم

دعا و آرزوی مسافر احمد:

آروز میکنم تمام دوستان همدردم، از آشنا و غریبه در این جلسه یا بیرون از جلسه انشالله به سلامتی و درمان که حقشان است برسند