خیلی مواقع چیزی را یاد می گیریم ولی به درک آن نمی رسیم. یاد گرفتن با درک کردن متفاوت است. زمانی به درک موضوعی می رسیم که در راستای آن موضوع، آنچه را یاد گرفتیم، کاربردی و عملی کنیم.

موضوع کارگاه آموزشی: درک درمانی

استاد: مسافر سفر دوم حسین

تاریخ: شنبه 1402/1/19

اکثر مسافران سابقه ترک به روشهای مختلف را دارند. خانواده ها هم به انواع مختلف از جمله مراجعه به انجیوها و پزشکان و... در پی تلاش برای ترک مصرف کننده شان بودند، ولی به نتیجه نرسیدند و به این دلیل است که همیشه گفته می شود«هیچ کس نمی تواند به فرد مصرف کننده کمک کند».

جلسات سروج پس از سالها تحقیق و تجربه در زمینه درمان اعتیاد به این نتیجه رسیده تا زمانی که خود فرد مصرف کننده به این درک نرسد که مواد اعتیادآور چیست و چه خسارتها و زیان هایی به او زده، به درمان نمی رسد. فقط خود فرد باید به این درک برسد.حال درک کردن یعنی چه؟

درک به معنای پی بردن به معنا و مفهوم هر موضوعی است. پی بردن به حقیقت موضوعی با گوشت و پوست و استخوان و از اعماق وجود.

یکی از معضلات اساسی جامعه نسبت به اعتیاد، ترک است. افراد به محض شنیدن اعتیاد، اولین چیزی که به ذهنشان می رسد، ترک است چون راحت ترین و آسان ترین راه است. ترک یعنی دوری از مواد و چه مافیا و سوءاستفاده هایی که در این مسیر می شود و جایی حرفی از درمان زده نمی شود.

همه ما با ورود به تشکیلات سروج، برای اولین بار با واژه درمان آشنا شدیم. درمان از نظر تشکیلات سروج، یعنی ترمیم ساختار جسمی، که با مصرف دارو به میزان مشخص و در زمان مشخص، توسط خود بدن این ترمیم صورت می گیرد و قسمت دیگر تغییر جهانبینی، تفکر و دیدگاه است. پس درمان این نیست که فقط قطع مواد و قطع دارو شویم، زیرا در این صورت تفاوتی با ترک ندارد. درمان یعنی چیزی که الان هستیم دیگر نباشیم. کارهای ضدارزشی که قبلاً انجام می دادیم دیگر انجام ندهیم. اگر درمان را درک کرده باشیم، با قدرت اختیار و در سایه آموزش هایی که می گیریم انتخاب می کنیم که یک سری بایدها و نبایدها را رعایت کنیم.

بسیاری از ما در ابتدا باور و امید و ایمانی نسبت به درمان نداشتیم زیرا پذیرش اولیه نسبت به درمان و بیماری اعتیاد نداشتیم. برای رسیدن به درک هر موضوعی، ابتدا باید به پذیرش آن برسیم. مصرف کننده یا خانواده در ابتدا باید قبول داشته باشند که بیمار هستند. بعد با اعماق وجود درک کنند که درمان یعنی چه. درمان فقط قطع دارو شدن و رفتن نیست صحبت از تغییر است. کسی که گل رهایی می گیرد، ولی بعد از چند سال با کوچکترین مشکلی، دوباره مصرف می کند، درکی از درمان پیدا نکرده است. شرایط اقتصادی، روحی و اجتماعی در جامعه برای همه است، ولی کسی که درمان را درک کرده، حالش خوب است و کارهای روزمره را به خوبی انجام می دهد و نشاط دارد.

درمان تازه از سفر دوم شروع می شود و آنجاست که می توانیم به درک بهتر برسیم. زیرا در سفر اول از منهای 60درجه که جناب مهندس می فرمایند تازه به صفر می رسیم و از آن نقطه است که باید از نهالی که کاشتیم و تبدیل به نهال یکساله و دوساله شده، مراقبت کنیم.

خیلی مواقع چیزی را یاد می گیریم ولی به درک آن نمی رسیم. یاد گرفتن با درک کردن متفاوت است. زمانی به درک موضوعی می رسیم که در راستای آن موضوع، آنچه را یاد گرفتیم، کاربردی و عملی کنیم. مثلاً خیلی از افراد می دانند دروغ بد است ولی با کوچکترین دلیلی دروغ می گویند. این یعنی به درک بد بودن دروغ نرسیده اند.

همسفری که نگاهش به مسافرش است که ببیند آیا در جلسه مشارکت می کند، چرت می زند یا نه، با چه کسی حرف می زند و... درکی از درمان ندارد زیرا مصرف کننده باید خودش بخواهد درمان شود. و به خاطر همین است که جلسات سروج به همسفر آموزش می دهد که نه تنها دوربین را از روی مصرف کننده بردارد، بلکه آینه ای روبه روی خود بگیرد و برای خودش بیاید و آموزش بگیرد.

درک درمانی به صورت پله ای است پس نباید کسی که تازه وارد جلسات شده از خودش توقع داشته باشد که به درک کامل درمان برسد چون حس هایش بسته است و درک موضوع برایش سخت است. جلسه شناخت اعتیاد و لژیون تازه واردین و لژیونهای بعدی برای این است که درک درمانی آرام آرام به صد برسد و آنجاست که شخص گل رهایی می گیرد.

کسی که به درک درمانی برسد، به نشاط درمانی می رسد، حالش خوب است. وقتی نشاط درمانی داریم، لب خندان و دل شاد است. در غیر این صورت شخص می آید و می رود ولی همیشه اخمو، درهم، چهره گرفته، تنش با همسفر، و حال بد دارد و به هیچ نتیجه ای هم نمی رسد و خسته می شود و همه به خاطر این است که آموزشها را کاربردی نمی کند.

ماه مبارک رمضان، شروع سال درمانی جدید است و این دستور جلسه ابتدای سال درمانی گذاشته شده تا شخص تکلیفش را با خودش مشخص کند. اگر کسی هنوز دوستدار مواد است، برای دور زدن خانواده می آید، یا برای شغل و... ، بداند اینجا به نتیجه نمی رسد. درک یک امر کاملاً شخصی است هر کسی خودش باید درک کند که برای چه به جلسه می آید. بداند درمان یعنی تغییر. به زبان هم نیست. باید در همه ابعاد زندگی این تغییر مشهود باشد، در غیر این صورت نقش بازی کردن است و جایی خودش را نشان می دهد.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: کیانوش- میثم1- حسن- علی- سعید- حسین(تازه واردین)- علی(تازه واردین)- آرش-

همسفران: استکی- رحمتی- باقری2- غلامی- سلیمانی- شاکرین-

مسئول کارگاه آموزشی:

مسافر سفر دوم هادی

مسئول نظم کارگاه آموزشی:

مسافر سفر دوم ایرج