هر کدام از ما چه سفر اول، چه سفر دوم، اگر وظایف رهجو بودن را به نحو احسن انجام دهیم، در همان لحظه و همان مکان و همان جایگاهی که قرار داریم می توانیم راهنما هم باشیم. ولی اگر وظایف خود را به نحو احسن انجام ندهیم، حتی اگر در جایگاه راهنما باشیم، بدانیم متعلق به آن جایگاه نیستیم. چون این جایگاه را زیر سوال برده ایم. کسی در جلسات موفق است که بداند وظیفه و مسئولیتش چیست و می خواهد چه کار انجام دهد.

موضوع کارگاه آموزشی: وظایف راهنما و رهجو

استاد: مسافر سفر دوم احمد

تاریخ: چهارشنبه 1402/2/13

در ابتدا روز راهنما را خدمت استاد راهنمای عزیز و همچنین کل راهنمایان جلسه صمیمانه تبریک عرض می کنم. انشاءاله همه سالم در مسیر اهداف جلسات به نحو احسن قدم بردارند.

جایگاه رهجو و راهنما در تشکیلاتی به نام جلسات سروج تعریف می شود. یک سری وظایف و مسئولیتها به عهده راهنما و رهجو هست که هر کدام باید آن را به نحو احسن انجام دهند تا بتوانند رسالت خود را در قبال درمان انجام دهند و اگر کسی این وظایف را انجام ندهد نمی تواند بگوید در آن جایگاه قرار دارد.

از وظایف مهم رهجو حرف شنوی است، چیزی که همیشه در جلسات گفته می شود؛ حرف شنوی در مسیر درمان همان رعایت جزء به جزء پروتکل درمان است. 1- مقدار و زمان مشخص شده دارو را رعایت کند، 2- آموزشها را بگیرد و کاربردی کند و 3- زمان را هم در نظر بگیرد تا بتواند یک رهجو باشد.

این پروتکل به واسطه یک تفکر به پشتوانه علم و تجربه بنا نهاده شده و شخصی به نام جناب آقای مفتون، استاد راهنما، با برنامه ریزی و نظرسنجی که در جلسات داشته اند، آن را تدوین نموده اند تا یک رهجو در این چارچوب حرکت کند و بتواند به درمان برسد.

راهنما هم مانند رهجو باید این پروتکل درمان را رعایت کند. با ارتباط حریمانه (نه صمیمانه) با رهجو و بر اساس ضوابطی که در جلسات تعیین شده حرکت می کند تا بتواند رهجو را برای رسیدن به درمان راهنمایی کند.

اما چیزی که در این میان می تواند آسیب زا و یک آفت بزرگ برای جلسات باشد رعایت نکردن جزییات پروتکل درمان توسط رهجو و یا راهنما است، یعنی شخص بعضی چیزها را بر اساس سلایق خود رفتار کند.

سلیقه ای عمل کردن در خیلی چیزها و مسائل نمود پیدا می کند، به عنوان مثال، یکی از مسائلی که نگاه سلیقه ای را نشان می دهد، نشستن روی یک صندلی خاص است که بیشتر در بین مسافران دیده می شود. جایی را برای خود در نظر بگیرد و در تابستان و زمستان و همیشه بخواهد روی آن صندلی بنشیند، این امر، ناقض پروتکل درمان است چه مسافر سفر اول باشد چه سفر دوم. بارها راجع به رعایت نظم در جلسه تذکر داده شده و اولین نمونه نظم، پر کردن صندلی ها از ردیف جلو است.

یا ضعیف عمل کردن در مشارکت کردن را می توان نام برد. زمانی که رهجو به خاطر شخص گرایی با گرداننده و استاد جلسه، ارتباط برقرار نمی کند، نمی تواند برداشتی از صحبتهای استاد داشته باشد و درنتیجه در زمان مشارکت چیزی برای گفتن ندارد و این نشاندهنده این است که مسافر یا همسفر سلیقه ای عمل می کند و این می شود آسیب. چون رهجو بودن که شرط اول حضور ما در جلسات است، را درست انجام ندادیم و درنتیجه رشدی هم نخواهیم داشت و با اکتفا کردن به دانسته های قبلی خود باعث ضعیف شدن خروجی جلسات می شویم. چنین رهجویی نمی تواند این چنین رسالت درمان را به خوبی ایفا کند و درمان را به دست دیگران برساند.

با قاطعیت بگویم هر کدام از ما چه سفر اول، چه سفر دوم، اگر وظایف رهجو بودن را به نحو احسن انجام دهیم، در همان لحظه و همان مکان و همان جایگاهی که قرار داریم می توانیم راهنما هم باشیم. ولی اگر وظایف خود را به نحو احسن انجام ندهیم، حتی اگر در جایگاه راهنما باشیم، بدانیم متعلق به آن جایگاه نیستیم. چون این جایگاه را زیر سوال برده ایم. کسی در جلسات موفق است که بداند وظیفه و مسئولیتش چیست و می خواهد چه کار انجام دهد.

خدا را شکر جلسات با وجود شخصی چون جناب آقای مفتون همیشه در حال رشد است ولی گاهی سرعت این رشد کم می شود، و این هم به خاطر عملکرد سلیقه ای من مسافر یا من همسفر است که آنچه دلمان می خواهد انجام می دهیم و فقط به فکر تأمین منافع شخصی خود هستیم نه به دنبال تفکر جمعی و درک درمانی.

اگر بخواهیم وظیفه خود را به عنوان رهجو انجام دهیم باید با خودمان صداقت داشته باشیم، در ابتدا ببینیم چقدر از آموزشهای جلسات تأثیر گرفتیم و توانستیم به مرحله اجرا درآوریم و در مرحله بعد چقدر تأثیرگذار بوده ایم و توانسته ایم آموزشی که امانت در اختیار ما قرار گرفته را امانتداری کنیم.

همسفر با عملکرد صحیح می تواند روی مسافر یا مصرف کننده تأثیر مثبت داشته باشد و مسافر هم می تواند با کاربردی کردن آموزشهای جلسات به نحو احسن، این تأثیر مثبت را در خارج از جلسات داشته باشد. و اینها باعث جذب بیشتر و قویتر شدن جلسات است و در ادامه باعث نشاط درمانی و حال خوب می شود.

وقتی با خودمان صداقت داریم دیگر اگر کسی هم تذکری به ما بدهد، بدمان نمی آید. دردمان می آید و در پی رفع عیوب خود برمی آییم، زیرا با پذیرش، قبول داریم اشتباه عمل کردیم و این هم باز باعث نشاط درمانی می شود.

حال اگر کسی حتی پس از سالها آمدن به جلسات این صداقت را نداشته باشد و نخواهد نقاط ضعف خود را بپذیرد، نمی تواند ارتباط درستی با جلسه داشته باشد و مسلماً جایی مشهود می شود. زیرا فکر می کند خودش بهتر می داند و عملکردی که دارد بهتر است.

پس با خلوتی با خود ببینیم چقدر وظایف خود را درست انجام می دهیم، چقدر رفتار ما شایسته است و چقدر آنچه جلسات از ما خواسته را درست و دقیق انجام می دهیم و چقدر به نشاط درمانی و حال خوب رسیده ایم؟ چقدر تأثیر گرفته ایم و چقدر توانسته ایم روی خانواده و یا جامعه تأثیری بگذاریم.

اگر کسی جواب مثبتی برای این سوالات ندارد بداند رهجوی خوبی نبود و نمی تواند به مرحله راهنمایی برسد. از همین امروز می توانیم با انجام وظایف رهجویی و عملکرد صحیح در همین جایگاهی که هستیم راهنمای خوبی هم باشیم.

دوستانی که در این زمینه مشارکت نمودند:

مسافران: میثم1- میثم2- کیانوش- آرش- امید- علیرضا1- علی(سفردوم)-

همسفران: داروغه- تقیان- ابراهیمی-

مسئول کارگاه آموزشی:

مسافر سفر دوم حسین

مسئول پشتیبانی:

مسافر سفر دوم ابراهیم

مسئول نظم کارگاه آموزشی:

مسافر سفر دوم احسان